मुग्धाने डोळे उघडले, आणि बेडवर उठून बसली. जवळच्या टेबलवर ठेवलेल्या फोनमध्ये किलकिले डोळे करून बघितलं. ६.१५ झाले होते. तिने पाण्याची बाटली उचलली आणि घटाघट अर्धी केली. तिने डोळ्यांवर हात ठेवला. तिला निखिल पाठमोरा दिसला, तिच्यापासून थोड्या अंतरावर… कुठल्याश्या टेकडीवर चालताना… आजूबाजूला उंच झाडं… तिला असं वाटत होतं की त्या झाडांतून कोणीतरी तिला बघत आहे. तिला भीती वाटली. तिने जोरजोरात निखिलला हाका मारल्या पण निखिल तिच्याकडे लक्ष न देता पुढेच चालला होता. ती घाई-घाईत पुढे चालू लागली. तिला पळावं वाटत होतं पण तिच्या पायांत शक्तीच नव्हती. “निखिल… निखिल…” तिने अजून जोरात ओरडून हाका मारल्या. निखिलने मागे वळून बघितलं, काहीच एक्स्प्रेशन न देता परत तोंड फिरवून तो चालू लागला. तिला रडू येऊ लागलं. ती तशीच थांबली. पलीकडच्या झुडुपात हालचाल झाली आणि एक मांजर तिच्यासमोर झेपावली. मुग्धा खूप जोरात दचकली. आत्तासुद्धा!
“It was just a dream, Mugdha!” ती स्वतःशीच म्हणाली. तिने हातात डोकं धरलं. तिला रडावं वाटत होतं.. असं जोरजोरात.. ओरडून ओरडून… उगाच. पण तिच्या डोळ्यात धड पाणीही साठत नव्हतं. तिने निखिलकडे बघितलं, त्याला शांतपणे गाढ झोपलेलं बघून तिला अजूनच राग राग झाला. खसकन त्याच्या अंगावरचं पांघरूण ओढून त्याला उठवावं असं तिला वाटून गेलं. तिने मोठा श्वास घेतला आणि बेडवरुन खाली उतरली. अचानक तिला गरगरल्यासारखं झालं. हँगओव्हर उतरला नव्हता. ती किचन मध्ये गेली आणि फ्रिजवरचा औषधांचा डबा उघडला, त्यात विस्कटून तिने ऍस्पिरिन शोधली, तिला पॅक सापडलं पण गोळ्या संपल्या होत्या. प्च! तिने पॅक खाली फेकलं. फ्रिज उघडून उगाच आत डोकावून बघितलं. वरच्या कप्प्यात अर्धा कापलेला लिंबू होता तो तिने घेतला. खाली पडलेलं ऍस्पिरिनचं पाकीट उचलून डस्टबिनमध्ये टाकलं. ग्लासमध्ये लिंबू पिळला आणि बाटलीतून संततधार पाणी ग्लासमध्ये ओतलं.
“नो.. नो… प्लीज.. oh.. okay!” नको नको म्हणत असताना सुद्धा मर्लिनने मुग्धाच्या ग्लास मध्ये वाईन ओतली. “एन्जॉय…!” तिने स्वतःचा ग्लास उंचावला, मुग्धाने देखील स्वतःचा ग्लास उंचावला आणि उगाच over-friendly हसली. मर्लिन तिच्या मागून वळून Aleze आणि Ken कडे गेली. मुग्धाने ग्लासमधे बघितलं, बापरे हे इतकं नाही संपायचं आपल्याला. तिने निखिलकडे बघितलं. हॉलमधल्या एका खिडकीजवळ उभा राहून निखिल कुठल्याश्या गोऱ्या म्हाताऱ्यासोबत हातवारे कर-करून बोलत होता. निखिलच्या टीममध्ये काम करणाऱ्या मर्लिनने काल डिनरला बोलावलं होतं. कोणाशीच ओळख नसल्यामुळं मुग्धा नुसतीच ऑकवर्ड बसली होती. शेवटी तिने ग्लास तोंडाला लावला.
“SO.. I was saying.. what’s wrong in believing in him. I believe he can make America great again!” मर्लिन आपल्या खुर्चीवर बसत म्हणाली.
“Oh well..” आपल्या फ़्रेंच accent मध्ये आणि साखरेच्या आवाजात ‘एलिझे’ म्हणाली, “But he does all these silly talks…”
“So what… That makes him human. He doesn’t go on play pretend.”Ken मध्येच म्हणाला.
“Oh… hahah… you.. you two faced guy” ‘एलिझे’, ‘केन’ला कोपराने ढोसलत साखरेत बोलली.
“I know right… He is human. And his wife also minds her own business. Not like Michelle. Oh.. look at me, I am so inspiring, I go on blabbering lengthy speeches… Look at my big ass..” मर्लिन हातवारे करून तोंड वेडावत म्हणाली. ह्यावर खूपच हशा पिकला. मर्लिनच्या जवळ बसलेली म्हातारी ‘कॅथरीन’ खूपच हसत होती. मुग्धाला ह्या चर्चेवर अजिबात हसू येत नव्हतं. पण तरी आपण conversationचा भाग आहोत हे दाखवण्यासाठी ती Fake स्माईल करत होती.
“No offense…”मर्लिन मुग्धाकडे बघत म्हणाली, “But someone needs to take charge right? You cannot please every-damn-body! You cannot be a kiss-ass all the time. Who is that China no no that Korean guy? That dictator… You need someone as crazy as him to oppose him.”
“Oh Marlene, Please! don’t start with that guy again… I better get off this table” असं म्हणत म्हातारी ‘कॅथरीन’ खूपच offend झाल्यासारखी उठली आणि आपला ग्लास भरायला लागली. मुग्धाला कळलंच नाही कि “No offense” म्हणताना मर्लिनने तिच्याकडे का बघितलं. तिला अजिबातच counter argue करायची इच्छा नव्हती. एकतर हि सगळी नवीन लोकं. आधीच आपल्याशी कोणी फार बोलत नाहीए. मर्लिनच्या पाणचट आणि उपरोधी बोलण्यावर तिला थोडा राग आला होता, पण व्यक्ती तितक्या प्रकृती असं म्हणून तिने दुर्लक्ष केलं. तिच्यापासून दोन खुर्च्या लांब बसलेली एक जाडी बाई उठून एका टेबलाकडे जाताना तिला दिसली. तिथे स्टार्टर्स ठेवले होते . मुग्धाने पण इकडे तिकडे बघून आपला ग्लास टेबलवर ठेवला आणि तिच्या मागोमाग जायला उठली. आपला ड्रेस तिने हाताने जरा खाली ओढला. उगाचच हा तंग ड्रेस घातला, गप्प आपलं जीन्स घालून आले असते बरं झालं असतं. सारखं आपलं मांडीवर मांडी ठेऊन बसावं लागतंय. थोडंसं नेटकं होऊन ती जाड्या बाईच्या मागे जाऊन उभी राहिली.
“Oooh! Chicken pops!” जाडी बाई स्वतःशीच बोलत, मध्येच काही गोष्टी चाखून बघत, प्लेट भरत सुटली होती. अचानक तिला तिच्या मागे असलेली मुग्धा दिसली. “Eh.. hey… I didn’t notice you are behind me… by the way… I am Annabelle.”
डाव्या हातातली प्लेट सांभाळत तिने उजवा हात हॅन्डशेक साठी पुढे केला. हॅन्डशेक करता करता मुग्धा त्या बाईचा चेहरा न्याहाळत होती. Wow… बराच मोठा, गोल-गोल आणि फ्रेश चेहरा आहे ह्या बाईचा. ते सोनेरी केस पण बरे शोभून दिसतायत. “Your name?” तिने विचारलं.
“Uh… इट्स मुग्धा…”
“moo-a-what?”
“मुग–धा” तिने ह्यावेळेस जास्त क्लिअर सांगितलं.
“ओह.. ओके..” ऍनाबेलला अजूनही समजलेलं दिसत नव्हतं. पण तिने विषय पुढे ढकलला. “How do you know Marlene? From work?”
“No… no… my husband knows her. I mean… works with her” मुग्धा मान हलवत म्हणाली. तिचा नवरा आणि मर्लिन एका टीम मध्ये आहेत. मग तिने आम्हालाही बोलावलंय. म्हणजे आम्ही काहीच महिने झाले इकडे शिफ्ट झालोय ना… तर मग मी जास्त कुणाला ओळखत नाही. वगैरे वगैरे… नर्व्हस होऊन बिनकामाची माहिती तिने ऍनाबेलला दिली.
त्या दोघी परत टेबलजवळ आल्या. “So, you work with Marlene too?” खुर्चीवर बसत मुग्धाने विचारलं.
“Umm… नो…” ऍनाबेलने तोंडातला घास २-३ वेळा चावून गिळला. “I live couple of blocks down the lane”
“Oh okay…”
मग ऍनाबेलने सांगितलं की तिचं जवळच एक छोटं ‘सॅलोन’ आहे . मर्लिन आणि ती खूप वर्षांपासून एकमेकांना ओळखतात. मर्लिन तिची रेग्युलर कस्टमर आहे आणि त्यामुळे आम्ही फ्रेंड्स झालोय वगैरे वगैरे… तिने तिच्या पार्लरचं नाव आणि address मुग्धाला दिला. मुग्धासाठी ती special डिस्काउंटही देईल असं तिने सांगितलं.
“OKAY… enough about me…” असं फायनली म्हणून तिने मुग्धाला तिच्याबद्दल विचारायला सुरुवात केली.
“So, when did you get married?”
“About a year ago…”
“Was it all like they show in the movies? The dancing, the colors and all?” ह्यावर तिने बसल्या बसल्या अंग हलवून छोटासा डान्स केला.
“Yeah… some weddings are like that… ours was a little simple”
“Do you have pictures? Can you show me?”
“Yes… I have some…”
मुग्धाने आपला सॅमसंग उघडला आणि गॅलरीमधल्या ‘D-day’ नावाचा फोल्डर उघडला. त्यातले फोटोज ती स्वाईप करत ऍनाबेलला दाखवू लागली. ऍनाबेलने तिला “So, don’t you wear that red dress? And that… all that jewellery?” असं हातवारे करून विचारलं. मग मुग्धाने सांगितलं की त्यांचं लग्न ब्राह्मणी पद्धतीनं झालं, तो रेड ड्रेस म्हणजे लेहेंगा वगैरे जनरली नॉर्थ इंडियन्स घालतात.
“oh.. you look pretty in here.” तिचा नऊवारीतला मेकअप झाल्यावर पोज देऊन काढलेला फोटो बघून ऍनाबेल म्हणाली.
“हाहा.. थँक्यू!” मुग्धाला जरा छान वाटलं. ह्या ऍनाबेलमुळे तिला त्या डिनरमध्ये बसायला आता कमी ऑकवर्ड वाटत होतं. ती अजून काही आपल्या भारतीय विधींबद्दल सांगणार इतक्यात ऍनाबेल “Excuse me” म्हणून उठली. तिने मर्लिनला हाक मारून, ग्लास उंचावून अजून वाईन आहे का असं विचारलं. मर्लिन जागेवरून उठली, आणि ऍनाबेलला घेऊन एका खोलीत गेली.
मुग्धा समोरच्या चिकनचा एक तुकडा तोंडात टाकून आपलेच फोटो स्वाईप करत बसली. एक फोटो तिने थोडा झूम करून पाहिला. सासूचा चेहरा एरंडेल पिल्यागत दिसत होता. “हिला आणि काय प्रॉब्लेम झाला होता तेव्हा?” ती स्वतःशीच म्हणाली.
कशात ना कशात खोट काढायची सवयच आहे म्हणा… आमच्याकडे बाई असं, आमच्याकडे बाई तसं… अजून कुठल्या काळात राहते कुणास ठाऊक. तिच्या खांद्यावर थाप पडली. दचकून तिने फोन बंद केला आणि मागे बघितलं. निखिल होता. “हाहाहा… केवढी दचकलीस? ओके आहेस ना? ते तिकडे आमच्या कंपनीतले सिनियर आहेत त्यांच्याशी जरा गप्पा मारत होतो. तू काय घेतलंस खायला?” असं म्हणून त्याने तिच्या प्लेटमधून सुरी आणि फोर्कने एक तुकडा कापून घेतला. “Um.. हे तर गार झालंय. आणि हे काय?” तिच्या वाईनच्या भरलेल्या ग्लासकडे बघून म्हणाला, “अगं संपव हे… झिनफंडल आहे ती.”
“काय?”
“झिनफंडल. ब्रँड आहे तो. चांगला. मी मर्लिनच्या हातात मगाशी बाटली बघितली होती.”
“तू ह्यातलं थोडं पी ना… मी ते कॉकटेल घेते” मुग्धाने खालचा ओठ बाहेर काढला.
“ठीके ठीके… तू म्हणतेस म्हणून… पण कोणी बघायच्या आत प्यायला हवं, नाहीतर सगळे मला हावरट म्हणतील.”
“कोणी नाहीए बघत घे तू…”
निखिलने रेड वाईन चा ग्लास तोंडाला लावला.
ग्लासमधलं लिंबूपाणी तिने घशाखाली उतरवलं. त्या आंबट पाण्यामुळे तिला अजूनच मळमळू लागलं. एकदम उबळ आली तशी ती बाथरूमकडे धावली. लिंबूपाण्याबरोबर कालचं न पचलेलं चिकन, Bell paper चे तुकडे, arrabbiata sauce असं सगळंच पडलं. खूपवेळा तोंड धुतल्यानंतर तिला जरा बरं वाटलं. अजून जरा जळजळ होती पण हलकं वाटत होतं – पोट आणि डोकंही.
नॅपकिनला तोंड आणि हात पुसत ती बाहेर आली. एवढ्या आवाजातही निखिलला घोरताना बघून तिला तो नॅपकिन त्याच्या तोंडावर भिरकावा वाटला. “बावळट कुठला” स्वतःशीच पुटपुटत ती किचनमध्ये गेली आणि साखरेच्या डब्यातून दोन चमचे साखर तोंडात टाकून घोळवत ती हॉलमध्ये गेली. खांद्यावरचा नॅपकिन सोफ्यावर फेकून तिने गॅलरीचे पडदे उघडले. छान तांबूस उजेड काचेच्या दारातून आत पसरला. तिने गॅलरीचं दार सरकवलं आणि कडकडीत थंडीचा झोत खोलीत शिरला. तिने झर्र्कन दार बंद केलं, आत जाऊन अंगावर Shrug चढवला आणि पुन्हा बाहेर गॅलरीत गेली. दूरवरच्या एका बिल्डिंगच्या मागून सूर्य डोकावत होता. खालच्या निवांत रस्त्यावरून थोड्याफार गाड्या इकडून तिकडे करत होत्या. रस्त्याच्या पलीकडचं एकटं झाड हवेबरोबर सळसळत होतं. मुग्धाचं गोल, गोरं नाक थंडीने गारठत होतं. तिच्या मोकळ्या, सरळसोट केसांना वारा उडवत सहजपणे निघून जात होता. पण काय माहित, आज तिला नव्हतं छान वाटत. बाहेरचा view डोळ्यांत साठवत , मोठा श्वास घेत तिने डोळे मिटले.
अचानक तिला आठवलं, ती स्वप्नात परीक्षेला जाण्यासाठी पेन शोधात होती आणि आई नुसतीच तिच्याकडे बघत थांबली होती नव्हती. निखिलही तिथे सोफ्यावर बसून हसत होता. तिला परीक्षेला उशीर होत होता, एकतर geographyचा पेपर होता तिने शेवटचे ५ चॅप्टर्स सोडले होते. त्यातलाच आलं म्हणजे सगळं? तिने पेनशिवायच बॅग उचलली आणि गाडीवर बसून निघाली. ती रस्ता क्रॉस करणार इतक्यात समोरून भरधाव वेगात एक कार गेली.
“पें, पें….” करत आतासुद्धा खालच्या रस्त्यावरून एक टवाळ पोरांची गाडी सुसाट गेली. त्या आवाजाने तिच्या छातीत जोरजोरात धडधडू लागलं. पण मगाशी तर स्वप्नात आपण निखिलच्या मागे कुठल्याश्या टेकडीवर धावत होतो… दोन स्वप्नं मिक्स झाली वाटतं. “जाऊ दे…” तिने फार डोक्याला ताण नाही दिला. पोटातले कावळे जागे झाल्यासारखं वाटल्यामुळं ती आत आली. एकदम कडकडीत थंडीतून ऊबदार हॉलमध्ये येऊन तिला बरं वाटलं. तिने रिमोटने अजून जरा ‘heat’ वाढवली. किचनमध्ये जाऊन पुन्हा एकदा फ्रिज उघडून तिने आत काही खायला मिळतंय का हे बघितलं. एक apple मागच्या बाजूला पडीक होतं ते तिने उचललं, तोंडाजवळ नेऊन परत ठेवलं.
“How’s that Chicken working out for you?” मुग्धाने चिकनचा तुकडा तोंडाजवळ नेऊन परत ठेवला, तितक्यात तिथे मर्लिनचा पार्टनर – ‘अॅलेक्स’ आला.
“Good good…”
“I cooked it you know?”
“Oh really… इट्स नाईस… हेहे…” मुग्धाला पटकन काय बोलावं कळलं नाही.
“So, you are from India?”
“Yes yes…”
“I heard it’s a nice country… actually Marlene’s brother-in-law had visited there”
“Oh okay… So you are from here itself?” मुग्धाने उगाच आपलं काहीतरी विचारलं.
“Yeah… well not exactly from here, there is a small town nearby… But I live here now… I kind of look German, ‘cause my father was German. But I never saw him. He left just after I born” त्याने आपल्या हातातली बॉटल उंचावून खांदे उडवले. अचानक मिळालेल्या ह्या पर्सनल इन्फॉरमेशनचं काय करावं हे न कळल्यामुळे मुग्धा पुन्हा एकदा नुसतंच हसली.
“So you work here now?”
“No no… I don’t… But I used to work before… I and Nikhil were in the same company…” मुग्धा अॅलेक्सशी स्मॉल टॉक करायचा प्रयत्न करत होती. पण तिची नजर सतत किचनजवळ मांडलेल्या टेबलाजवळ उभ्या असलेल्या निखिलकडे जात होती. (कारण निखिल तिकडून सतत “काय?”, “ये ना”, “पटकन ये”, “हे मस्त आहे” असे विविध हातवारे करून तिला इशारे करत होता). शेवटी ती अॅलेक्स ला “Excuse me” म्हणून निखिलपाशी गेली.
“काय होतंय तुला?” तिने जरा वैतागूनच विचारलं.
“अगं… हे prawns खूप भारी झालेयत. गरम आहेत तोपर्यंत खाऊन घे. आपण मर्लिनला रेसिपी पण विचारून घेऊया हां?” निखिल एक तुकडा मिटकावत म्हणाला.
“अरे पण मी बोलत होते ना त्या अॅलेक्सशी…”
“अगं त्याच्याशी ओळख वाढवून काय करायचंय?”
“म्हणजे??” मुग्धाला थोडासा राग आला.
“अगं तुला सांगितलेलं ना… तो electrician आहे. असल्या gathering चा फायदा करून घ्यायचाच असेल तर त्या तसल्या म्हाताऱ्यांशी बोलायचं. त्यांच्या ओळखी असतात बऱ्याच. आपल्याला कधी काही opportunity मिळेल सांगता येत नाही.”
“बरोबर आहे… तेच करायला आलोय नाही का आपण. जॉब मिळवायला. अजून hike, अजून चांगली position… तेवढंच महत्वाचं आहे. चार लोकांशी गप्पा मारून फ्रेंड्स नाही बनवायचे. कशाला येते मी असल्या ठिकाणी कुणास ठाऊक.” हे सगळं मुग्धाने मनात म्हणलं. तिने निखिलला फक्त ‘तू अवघड आहेस!’ असा look दिला आणि तिथून परत जाऊन त्या मोठ्या डायनिंग टेबलवर जाऊन बसली. निखिल पण तिच्या मागे-मागेच आला. तिच्या जवळची खुर्ची ओढून तो बसला आणि तिच्या कानाजवळ हळूच “सॉरी” म्हणून त्याने मान तिरकी केली.मुग्धा प्लेटमधला राईस चमच्याने हलवत “असू दे सोड.” असं तोंडातल्या तोंडात पुटपुटली. निखिलने उगाच तिचा गालगुच्चा घेतला आणि समोरच्या ताटातला prawn तोंडात भरायला घेतला. एक मुलगा निखिलच्या पलीकडे येऊन बसला. त्या दोघांनी “आता उद्याचा काय प्लॅन?” ह्यावरून ऑफिसच्या कामाच्या गप्पा मारायला सुरुवात केली. त्या एका प्रोजेक्ट मध्ये कसं कस्टमरचं approval पेंडिंग आहे, पण एकदा मिळालं की नंतर कशी फाटणार आहे असा काहीतरी विषय चालू होता.
“Guys… guys…” मर्लिन आपल्या भरड्या आवाजात उंच आवाजात म्हणाली,”I hear some gutter talk from this direction. Please, Puh-lease! No work on this table. Who’s that… Neekhel… I see you.”
“सॉरी, सॉरी…” निखिल हात वर करून म्हणाला.
“Tell us about your lovely wife, how did you guys meet? Who proposed whom?”
“Oh… okay…”निखिलने खांदे उडवून बोलायला सुरुवात केली, “Well, we were in the same organization. She joined our team 2 years after me…” मुग्धाला त्याने जेव्हा पहिल्यांदा पाहिलं होतं तेव्हा त्याला ती फारच अभ्यासू वाटली होती. एकदम sincere, सगळं काम सांगेल तसं करणारी, मीटिंग मध्ये नोट्स लिहून घेणारी… मग एकदा एका टीम outing ला गेल्यावर तिचे खरे रंग त्याला दिसले. त्या ट्रिपमध्ये तिने जो काही कल्ला केला की तेव्हाच तो तिच्या प्रेमात पडला. पण मग दोन वर्षं वेगवेगळ्या प्रकारे तिला पटवण्याचा प्रयत्न करून फायनली त्याने तिला प्रपोज केलं. आणि त्यानंतर सुद्धा तिने ६ महिन्यांनी ‘हो’ म्हणलं.
“So, you got married, let me see… umm… 3 years ago? I thought, your wedding was like a year ago…” मर्लिन बिनकामाचे तपशील आठवत म्हणाली.
“Yes… we got married about a year ago”
“Oh… so you kept him waiting 3 years after he asked you to marry him? मर्लिनने मुग्धाला डोळे मोठे मोठे करत विचारलं. “ Wow… that was risky. Here, we get married in a month or so after proposal. You never know they might change their mind…” तिने उगाच अॅलेक्स कडे बघून डोळा मारला.
“Oh that ways…” निखिलला ‘अमेरिकन प्रपोजल’ चा संदर्भ तेव्हा लागला, “ नो.. नो… that was the first time she said ‘I love you too’… After that we dated for 2 years and then got married. “
“Ohkay… anyways.. good story… good story… and many congratulations!” मर्लिनने ग्लास उंचावला. बाकीच्यांनी पण “yeah… congrats, congrats!” असा आवाज केला.
“Oh Marlene… can I use your washroom? I need to pee.” ‘एलिझे’ने गोड आवाजात विचारलं.
“Yeah… go straight and left.” मर्लिनने directions सांगितले.
“Baby… I’ll come in a minute” असं म्हणून ती निघाली, तितक्यात Ken ने तिचा हात धरला आणि खुर्चीवर मागे रेलून ओठांचा चंबू केला. “Awww…” म्हणत ‘एलिझे’ ने त्याला kiss केला आणि ती वॉशरूमकडे गेली. मुग्धा आणि निखिलने पटकन एकमेकांकडे बघितलं. निखिलने नजरेतूनच हसत हसत ‘काही रिऍक्शन देऊ नको’ असं सांगितलं. मुग्धा खाली बघून गालात हसली. तिला जाणवलं की तिला पण शू ला जायला हवं, एलीझेच्या मागोमाग गेली तर वॉशरूम कुठेय हे पण कळेल, म्हणून ती उठली. “मी पण जाऊन आले” निखिलने तिच्याकडे पाहिलं आणि उगाच एक डोळा मिचकावला. मुग्धाने हळूच ठेंगा दाखवला आणि एलीझेच्या मागे निघाली.
निखिलला हे असं चारचौघात kissing वगैरे अजून काही जमलं नव्हतं. तिला आवडलं असतं, त्याने अशी सगळ्यांसमोर पप्पी घेतली असती तर… कदाचित ऑकवर्डदेखील झाली असती, काय माहित! पब्लिक डिस्प्ले पर्यंत पोहचायला निखिलला अजून वेळच लागेल म्हणा, पहिल्या kissच्या वेळेसच कसं ततपप झालं होतं त्याचं.
निखिलने तिला “तुझ्यावर प्रेम करतो” हे सांगितल्यानंतर, जवळ जवळ ६ महिन्यांनी ‘तिने’ त्याला डिनर डेट वर बोलावलं होतं. थंडी होती तरी तो ‘वाईन’ कलरचा वन-पीस घालून गेली होती. पूर्ण 3 कोर्स डिनर होईपर्यंत नुसत्याच इकडच्या तिकडच्या गप्पा केल्या होत्या. मग बाहेर पडल्यावर, “मला पण तू आवडतोस” असं तिने सांगितलं तेव्हा निखिल तिच्यापेक्षा जास्त लाजला होता. “खरंच? खरंच?” असं तीनदा विचारून त्याने खात्री करून घेतली होती. तिच्याकडून “I love you too” म्हणून घेतल्याशिवाय त्याला चैन पडलं नव्हतं. मग बाईकवर मागे बसवून उगाच थंड हवेतून फिरवलं. “वर येशील?” म्हणून स्वतःच्या फ्लॅटखाली गाडी थांबवली. अस्ताव्यस्त पडलेल्या खोलीत घेऊन गेला आणि खोलीतला फक्त टेबल लॅम्प लावला. (डिम लाईट मध्ये रोमँटिक वगैरे वाटतं ना) आणि विचारलं, “Can I kiss you? खूप दिवसांपासून रोखलंय मी स्वतःला… I’m sorry, म्हणजे मला तसं नाहीए म्हणायचं… म्हणजे असं पर्व्हर्ट सारखं नाही हं… I mean… तुला बघून असं जवळ घ्यावं वाटतं… आणि…” तिने त्याच्या तोंडावर हात ठेवला आणि डोळे मिटले.
खळ्ळ्ळ…! टॉयलेट वरून उठून ती जुन्या आठवणीतून बाहेर आली. आरशात स्वतःचा चेहरा बघत तिने बेसिनचा नळ सोडला.
खळाखळा करून चहाचं भांडं तिने धुवून घेतलं आणि अर्धा कप पाणी, अर्धाकप दूध, १ चमचा चहापूड आणि एक चमचा साखर भांड्यात टाकून ते गॅस वर ठेवलं. फ्रिजमधून ब्रेड आणि बटर काढलं आणि टोस्टरमध्ये ब्रेडचे २ slices टाकले. चहात आलं खिसून उकळणाऱ्या चहाकडं ती बघत थांबली. हां… निखिल एका फॅन्सी रेस्टॉरंट मध्ये जाताना तिला दिसला होता. आता टेकडीवर कुठलं फॅन्सी रेस्टॉरंट? स्वप्न आहे ना ते… मंद! त्यापुढे काय झालं होतं पण… आपल्याला इतका राग येण्यासारखं? मुग्धा डोळे मिटून डोक्यावर अंगठा टेकवून आठवत होती… ओह.. ओह… एका पाठमोऱ्या मुलीच्या टेबलवर जाऊन बसला तो… कोण होती bitch! ughh….!!
‘टिंग!’ ब्रेड टोस्ट होऊन बाहेर आला. मुग्धाने डोळे उघडले, तिला आता पुन्हा चिडचिड होऊ लागली. तिने चहा गाळला, ब्रेडला फसाफसा बटर फासलं आणि TV समोर जाऊन बसली. TV वर music चॅनेल लावून आवाज नको तितका वाढवला. एक टोस्ट चहात बुडूवून खाऊन संपवल्यावर तिला थोडंसं बरं वाटलं. मग तिने दुसरा टोस्ट जरा आरामात TV मधल्या गाण्याकडे बघत संपवला. उरलेला थोडा चहा पिऊन ती उठली. तिने बेडरूम मध्ये बघितलं,बाहेर TV ठणाणा करत होता तरी आपला नवरा मेल्यासारखा पडला आहे हे बघून ती बेडजवळ गेली आणि धपकन बसली. शेवटी न राहवून तिने त्याच्या अंगावरचं पांघरूण ओढलं आणि त्रासून विचारलं, “उठणार आहेस का आजच्या दिवशी??”
“Umm… नको ना… तू पण ये इकडे माझ्या जवळ…” निखिलने डोळे किलकिले करून पाहिलं आणि तिला जवळ ओढलं.
“मला नाहीए आळश्यासारखं पडून राहायचं दिवसभर. आणि आता थोड्या वेळात आईसाहेबांचा व्हिडिओ कॉल येईलच. मी नाही रिसिव्ह करणार, आधीच सांगतेय.” तिने आपला हात त्याच्या हातातून काढून घेतला.
“बरं बाबा… उठतो उठतो… पण मग आधी मला ‘पा’ दे…”
“लाडात यायची काही एक गरज नाहीए. उठ आणि तोंड धुवून घे. आणि चहा हवा असला तर स्वतः करून घे.”
“अरे बापरे… काय झालंय सकाळी सकाळी? असा एकदम कडकलक्ष्मी अवतार का बरं?”
“मला नाही माहीत…” मुग्धा बाहेर TVच्या खोलीत निघून गेली, TVचा आवाज स्वतःलाच नकोसा होऊन तिने TV बंद केला. मोबाईलवर फेसबुक उघडलं.
>>तुलिका चंदवाणी’ is feeling crazy विथ ‘हर्षल मुलचंदानी’ हं… हे दोघं एक सारखं काही ना काही करत असतात. आणि सगळं आपलं फेसबुकवर टाकलंच पाहिजे.
>>हे Life is beautiful पेज unlikeच करायला हवं. काहीही फालतू quotes टाकत असतात.
>>’कुणाल दिवेकर’ added new album “In the lap of Himalayas”
Wow! हा लदाखला जाऊन आला. किती जायचं होतं मला, पण तिकडे असताना कधी शक्य नाही झालं. किती फिरतो हा. वाह! कसला मस्त फोटो आलाय हा. तिने ‘Wow’वाला इमोटीकॉन प्रेस केला. अजूनच चांगला दिसायला लागलाय हा. ती त्याच्या प्रोफाइल वर गेली, त्याचे कुठले कुठले ट्रिपचे फोटो स्क्रोल करू लागली.
आपण जरा मूर्खपणाच केला, उगाच गरज नसताना त्याला सांगितलं, I had a crush on you in school. ह्या माकडाने पण “Same here” च्या पलीकडे काही केलं नाही. बरंच झालं म्हणा.. नाहीतर ह्याच्या मागं आपलं बॅगा उचलून इकडच्या पर्वतावर जा नाहीतर तिकडच्या समुद्रावर जा… पण आपण उगाच पोपट करवून घेतला त्यावेळेस. काहीतरी फालतू कल्पना होत्या ना त्यावेळेस आपल्या. एखादी गोष्ट छान वाटली तर लगेच एक्सप्रेस करायचं वगैरे… असो. पण आता आहे हे असं आहे. आता करा लिव्ह-लव्ह-लाफ!
“गोदू…” निखिल हॉलमध्ये आला. मुग्धाने पटकन फोन बंद केला. निखिल सोफ्यावरजवळ आला आणि त्याने तिच्या गळ्यात हात टाकले. “भूक लागलीय. खायला काय करूया?” मुग्धा वाट बघतच होती कि तो म्हणेल “खायला काय बनवणार!” आणि मग ती त्याच्यावर तापली असती. पण त्याने “करूया” असा डिप्लोमॅटिक शब्द टाकला.
“तुला काय खायचंय ते तूच ठरव…” तरीही तिने आपला गड राखून ठेवला.
“मी ना मस्त पॅनकेक्स बनवतो.”
“ओके.” म्हणून ती पुन्हा फोनकडे वळली.
“मुगु… ते ऑल-पर्पज फ्लॉअर म्हणजे काय गं? आणि मला बेकिंग सोडा… नाही, नाही… बेकिंग पावडर पाहिजे.” ५ मिनटं झाली नाहीत तोवर किचनमधून प्रश्न आले. मुग्धा डोकं हलवत उठली.
“सरक… करते मी.”
“नाही नाही. मी करतो. मला येतंय. मला फक्त हे सगळे इन्ग्रेडिएंट्स दे.” निखिलने मोबाईलवरची एक लिस्ट दाखवली. मुग्धाने सगळं सामान एकेक करून काढून दिलं आणि तिथेच हाताची घडी घालून उभी राहिली.
हे इतकं घालू? हे इतकंच? जरा जास्त घालू? असं करत करत finally पॅनकेकचं बॅटर त्याने बनवलं. आणि एक चमचाभर घेऊन तव्याला “जरा बटर लाव गं” म्हणून त्यावर सोडलं. मग नंतर दोघांना लक्षात आलं कि बर्नर पेटलाच नव्हता. मुग्धाने डोक्यावर हात मारला आणि गॅस ऑन केला. इतकं नको भाजायला – तितकं भाजल्याशिवाय चांगलं लागत नाही – साखर कमी पडलीय – त्यांनी तेवढीच सांगितलीय रेसिपीमध्ये- त्यांना बेचव आवडत असेल etc. चर्चा झाल्यानंतर खाण्यालायक ४ पॅनकेक बनले. मग ते घेऊन निखिल एकदम खुशीत प्लेट्स घेऊन टेबलवर बसला. ओट्यावरचा पसारा बघून मुग्धाने डोळे फिरवले आणि सुस्कारा सोडला.
टेबलजवळ येऊन ती बसली. गरम गरम पॅनकेक तोंडात घालून ‘हू.. हू..’ करून भाजलेलं तोंड शांत करणाऱ्या निखिलला बघून तिला थोडंसं हसू आलं. स्वतःच्या प्लेटमधला तुकडा ती तोंडात घालणार इतक्यात फोन वाजू लागला. मुग्धाने फोनमध्ये बघितलं आणि फोन निखिलच्या तोंडासमोर धरला.
“अगं उचल की…”
“मी तुला सांगितलेलं ना लवकर उठून तूच फोन करत जा Saturday/Sunday.”
“हो पण आता तिने केलाय ना तुला, उचल.”
“हे पॅनकेक्स तू केलेयस म्हणून सांगितलंस तर बघ… आधीच त्यांना वाटतं तुला उपाशी मारतेय मी…. हॅलो आई!” मुग्धाने लगेच चेहऱ्यावर हसू आणलं.
“हॅलो बेटा… किती उशीर केला फोन उचायलायला.”
“अं… फोन हॉलमध्ये होता ना. ब्रेकफास्टला बसलोय.”
“हं… आज काय सुट्टीचं special?”
“पॅनकेक्स केलेयत.”
“तसलं कशाला करायचं… तिकडे कोथिंबीर वगैरे मिळते ना? येतात का तुला वड्या करायला… ती इथे सोसायटीत आहे ना जगदाळे… तिची सून बरंच काही काही करत असते. सकाळीच दिल्या थोड्या चव बघायला. ‘निऊ’ची आठवण झाली. फार आवडतं त्याला असलं चटपटीत…”
“नाई… ह ह… तोच म्हणाला करूया… थांबा हं त्याला बोलायचंय…” मुग्धाने निखिलकडे फोन देऊन टाकला आणि दात ओठ खाऊन त्याच्याकडे बघितलं. ती आपली प्लेट घेऊन उठली आणि सोफ्यावर जाऊन बसली. सारखं आपलं तेच तेच, ह्यांच्या “निऊची” तब्येत कशी हादरलीय, कमरेच्या दुखण्यामुळं आता कशी कामं होत नाहीत, मागच्या आठवड्यात काय special खायला केलं आणि हे सगळं झालं की कुणाच्या तरी नातू/नातीला बघून येणारा उमाळा, मग सगळं कसं योग्य वयात व्हायला पाहिजे. इथे inputचा पत्ता नाही, ह्यांना result पाहिजे झालाय! मागच्या वेळेस कधी केला होता? ते app च घेते, तिथे टाकत जाईन डेट्स. मुग्धा ते पॅनकेकचे मोठे तुकडे तोंडात गपागप कोंबत होती. माझी कधी काळजी करावीशी नाही वाटत का ह्यांना. त्याची कसली तब्येत हादरलीय? माझ्या आईला मारे दरवेळेस जावयाशी गप्पा मारायच्या असतात. ती पण मलाच नवीन रेसिप्या सांगते. तेवढंच आहे त्यांच्या आयुष्यात. माझं पण तेच होणारेय बहुतेक. Ack! घास लागला. ती पाणी प्यायला टेबलजवळ गेली.
“हो आई… आहे प्लॅन सगळा. आधी इकडे घर घेऊयात एक मग तुम्हीच या इकडे राहायला” निखिल बोलत होता.
फिसक्क! तिच्या तोंडातून ठसक्याबरोबर पाणी बाहेर आलं. तिला जोरजोरात खोकताना बघून निखिलने शेवटी फोन ठेऊन दिला.
“अगं, पाणी पी ना”
“पाणी.. *खक्क* पितानाच आलाय ना *खक्क*”
“बरं वर बघ थोडावेळ”
तुझ्या आईनेच शिव्या घातल्या असतील, इतक्या जोराचा ठसका आला. हे वाक्य मुग्धाच्या अगदी ओठावर आलं होतं पण तिने पाण्याबरोबर गिळलं.
ते कोरडं चिकन गिळण्यासाठी म्हणून मुग्धा मध्ये मध्ये जरा जास्तच कॉकटेलचे घोट घेत होती. तिला थोडं ‘tipsy’ वाटू लागलं होतं. केन आणि एलिझेची फर्स्ट date स्टोरी सांगून झाली होती. एलिझेला vending machine मधून कॉफी घेताना पाहून, “Careful, that’s hot. Oh.. don’t bother, you are 10 times hotter than that coffee” ह्या केनने मारलेल्या pick-up लाईनवर सगळे गरजेपेक्षा जास्त हसले होते. मर्लिनला सगळ्यांनी आग्रह केल्यानंतर तिने तिच्या स्टोरीला सुरुवात केली होती.
“Well, yeah okaay… So we met in a pub…” मर्लिनच्या आवाजात दारूचा इफेक्ट जाणवत होता. “And… I and my friend umm.. Jane.. yeah.. she was there with me… and we were like… like totally drunk. And then this guy comes out of nowhere, and he asks me if I will dance with him. I was like, umm nyo! He insisted and there were we. dancing and laughing hysterically.”
मर्लिनची ती स्टोरी ऐकता ऐकता मुग्धाला तो घराजवळचा छोटा बार आठवला, ती ‘मार्टिनी’चा एक ग्लास घेऊन एका उंच खुर्चीवर बसली होती आणि मागून आवाज आला.
“Hi there… it’s hard to believe, a gorgeous lady is sitting here all alone. Please tell me, shall I join, or am I getting punched in the face?”
“Suit yourself. and there’s no-one to punch you” मुग्धा आपला ग्लास हलवत, भुवया उडवत म्हणाली.
“My lucky day it seems, by the way you look stunning in this red saari. And.. and.. that’s a nice blouse” पाठ केलेली वाक्यं संपल्यामुळं निखिल अडखळला.
मुग्धाला हसू आलं पण तिने character सोडलं नाही. “I know, but थँक्स. So, where are you from? India?”
“Yes. It seems you are an Indian too. Where are you from, Maharashtra?” मग तो तिच्या कानाजवळ वाकून खुसफुसला, “मराठीत बोलू का?”
“हो.. मी महाराष्ट्रातूनच आहे.”
“oh ग्रेट…”
“Ahem! इंट्रो पुरे.” ती त्याच्या कानात खुसफुसली.
“हां… तर मी म्हणत होतो… रेड कलर रिअली सूट्स यू. एकदम आल्याच्या चहासारखी कडक दिसतेयस.”
“हाहाहा…’आल्याचा च.हा.!’… रेड wine वगैरे पण चाललं असतं.” मुग्धा डोकं हलवून हसू लागली.
“पण आम्हाला असं कडक-कडकच आवडतं…” निखिल तिच्या एकदम जवळ येऊन आपला चेहरा तिच्याअगदी जवळ आणून म्हणाला. ती एकदम गप्प झाली आणि गालातल्या गालात हसू लागली.
“बाय द वे, मी इकडे जवळच राहतो, if you are interested in a movie night.” आता जरा निखिलचा कॉन्फिडन्स वाढला.
“कुठली मूवी आहे त्यावर डिपेन्डन्ट आहे.”
“मी एखाद्या हॉरर फिल्म चा विचार करत होतो, कारण जेव्हा तुला भीती वाटेल तेव्हा I will be there for you to hold tight”
“ahem, ahem! फ्लर्टींग जमू लागलंय चांगलंच”
“What say? You, me and Mirrors”
“चालेल, बघूया कोण लवकर घाबरतंय पिक्चर बघताना’
“पण मी पिक्चर कुठे बघणारेय. मी तर तुला बघणारेय” निखिलने तिच्या खांद्यावरून मनगटापर्यंत हलकेच हात फिरवला.तिच्या अंगावर उगाच शहारे आले.
गाडीतून घरी येईपर्यंत त्यांचा “Roleplay” चांगलाच रंगात आला होता. त्यांच्याच अपार्टमेंटचं दार उघडून तो तिला त्यांच्या छोट्याशा बाल्कनी मध्ये घेऊन गेला. त्याच जुन्या बाल्कनीमधून रस्त्यावरची तीच वर्दळ सुद्धा तिला रोमँटिक वाटत होती. अचानक निखिल तिच्या डोळ्यात डोळे घालून म्हणाला,
“You have 3 seconds to slap me!”
मुग्धाला काही कळेना, एकदम काय झालं ह्याला, आत्ता तर किती छान बोलत होतो.
ती विचार करतेय तोवर त्याने तिला कमरेत हात घालून आवेगात जवळ ओढलं, आणि तिच्या ओठांवर ओठ टेकवले. काही क्षणांमध्ये बाजूला होऊन हाताची घडी घालून तो समोर थांबला, आणि मोजू लागला.
“1…,2…,3… ओके संपले 3 सेकंड्स तू काही मला मारलं नाहीस, it means you liked it” असं म्हणून त्याने तिला पुन्हा जवळ ओढलं.
मुग्धाने हसत त्याला विचारलं, “Smooth हं… कुठून चोरलं?”
“असंच वाचलं होतं कुठेतरी… खूप दिवस वापरायचं होतं”
“बापरे.. खूपच तयारी…”
“Shhh…” म्हणून त्याने तिचे ओठ बंद केले.
“And next morning… he was there next to me. IN MY BED! Then we got into talking… blah blah blah… and I got to know.. he is 12 years younger than me. 12 years! I was like, get the hell out of my house!” मर्लिनचा आवाज दारूबरोबरच चढला होता. त्यामुळं काही क्षणांसाठी -लाल साडीत हरवलेली -मुग्धा, मर्लिनच्या गोष्टीत परत आली.
“In my defense, she looked younger!” अॅलेक्स खांदे उडवत म्हणाला.
“What… she looked younger to you? oh my god… hahahahaha” म्हातारी कॅथरीन खूपच हसू लागली. “Tell us something we can believe. huhuhahha” कॅथरीनच्या हसण्यामुळे सगळेच त्या गोष्टीवर हसू लागले. मुग्धाला काही फार हसू येत नव्हतं, तरी ती दात दाखवत होती. तिने अॅलेक्सकडे बघितलं, त्याचा चेहरा थोडा पडल्यासारखा वाटला.
“I meant, she had that childlike vibe.” अॅलेक्सने उगाच सावरायचा प्रयत्न केला, पण त्यावर सुद्धा सगळ्यांनी त्याची उडवली.
“Hahaha… poor Alex, he just wanted to have fun, and now stuck for life!”
डाव्या बाजूला बसलेली ‘ऍनाबेल’ मुग्धाच्या कानाजवळ येऊन म्हणाली.
“हीही…” मुग्धाने रिस्पॉन्स दिला.
“How old are you?”ऍनाबेलने तिला विचारलं.
“Ah… 27…”
“Oh… You don’t look 27. I am 50”
“Oh… really? You don’t at all look 50. I mean you look younger.” तरी मुग्धाचं डोकं वेळेत चाललं. कधीही कुणाच्या वयावर निगेटिव्ह कमेन्ट करू नये.
“Thank you darling!” ऍनाबेलचे थँक्यू म्हणताना मिटलेले डोळे जरा pause घेऊनच उघडले. फुकट मिळतेय म्हणल्यावर तिने दारूचा ग्लास खाली ठेवलाच नव्हता. तिला चढली आहे हे कळून येत होतं. “You know, I am getting… um… getting divorced.”
“Uh… why?” मुग्धाच्या छातीत उगाच धडधडलं.
“Yeah… I am getting divorced this Tuesday. I have sent the notice. You know why? He cheated on me. I have been married to him for 25 fucking years. And he does this for me.”
“I am so sorry… “
“But, I am not. You know. I am not at all sorry. I have a young daughter. She is 17. She is in support of me… I will be fine.”
“Yes. You will be…”
“Umm.. Is, is divorce common in India?”
“Uh.. no.. I mean, not that common… I mean…”
“Ohh… I am seeing one Indian man. You know… dating… He says, he is going to get divorced soon.”
मुग्धाचं डोकं ऑलरेडी alcohol मुळं जड झालं होतं. अचानक ऍनाबेलचा असा पर्सनल प्रॉब्लेम ऐकून तिला काय बोलायचं काळात नव्हतं.
“It is embarrassing you know… to, to.. put yourself out there at this age. I am 50. fucking 50. and I have only known this man for last 25 years. I never dated anyone else. No.. nothing. And now, now I have to do this.”
“I can understand. It is hard. But, you know… It’s better to leave him if he doesn’t want you.”
“Oh no… no… he wants me back well.. But I am done with that man. He shouldn’t have gone behind my back. It’s humiliating… but I don’t care now. I am already seeing another man. He is nice. Are all Indians nice like him? He says he will be leaving his wife soon.”
“It will be okay Annabelle. Everything will be okay.” मुग्धाने जमेल त्या शब्दात तिला आधार द्यायचा प्रयत्न केला. तिच्या मनात उगाच त्या इंडियन माणसाबद्दल शंका येऊन गेली. पण नसेल तो तिचा फायदा घेत. आपल्याला काय माहित कुणाचं काय चालू आहे.त्याला पण आला असेल आपल्या बायकोचा कंटाळा. किंवा त्रास देत असेल ती त्याला.
“Thank you darling! Bless you Bless you. Come on. Let’s click a picture. No you know what. Let’s dance! Marlene darling… play some funky music please!”म्हणत जाडी ऍनाबेल खुर्चीवरून उठली.
“Oh my god, are you going to dance Anne! That’s going to be a scene worth watching. I am getting camera.” मर्लिन उठून कॅमेरा आणायला आत गेली. जाता जाता तिने music सिस्टिमचा आवाज वाढवला आणि कसलंसं upbeat गाणं लावलं. ऍनाबेल सगळ्यांच्या खुर्चीजवळ जाऊन जाऊन त्यांना नाचायला उठवत होती. मुग्धा खुर्चीवरून नर्व्हर्सपणे उठली, तिने निखिल कडे बघितलं. निखिल दुसऱ्या टेबलवर बसलेल्या त्या गोऱ्या म्हाताऱ्याकडे वळून वळून बघत होता. मुग्धाने डोळे फिरवले आणि ऍनाबेलच्याजवळ जाऊन उभी राहिली. ऍनाबेल म्हाताऱ्या कॅथरीनला उठवायचा प्रयत्न करत होती. कॅथरीन ढिम्म हलत नव्हती.
शेवटी ऍनाबेलनं नाचायला सुरुवात केली. आपलं धूड हलवत हलवत ती मध्ये मध्ये आपल्या ग्लासमधून दारु पण पीत होती. ‘पेताड’ कुठली. “The cool couple” पण जागेवरून उठले. त्यांनी आपला-आपलाच काहीतरी डान्स सुरु केला. मुग्धा उगाच जागेवरच हात आणि पाय तालात हलवायचा प्रयत्न करत होती. अॅलेक्स पण ह्या सगळ्यांना जॉईन झाला. निखिल बरोबर कामाच्या गप्पा मारणारा मुलगा पण आला. मर्लिन तिकडून कॅमेरा घेऊन आली. गळ्यात कॅमेरा अडकवून तिने ३-४ फोटो काढलेआणि तीदेखील कंबर हलवत हलवत ग्रुप मध्ये आली. निखिल सुद्धा मग जॉईन झाला. मुग्धाकडे बघून तो ‘मी काय करू आता?’ असं विचारत होता. पहिली ५ मिनिटं झाल्यावर सगळे थोडे अजून फ्री झाले. ऍनाबेल तर इतक्या जोशात नाचत होती कि असं वाटत होतं, आता पडेल कि मग पडेल. Ken आणि Alezeचा PDA सुरूच होता. निखिल मुग्धाजवळ आला. त्याने तिला हातानेच ‘free होऊन नाच’ असा इशारा केला.मुग्धा आपली संकोचून तेवढं-तेवढंच करत होती. तिला उगाच जुनं काही काही आठवू लागलं, कॉलेजमध्ये केलेला डान्स, ऑफिसच्या ट्रिपमध्ये गाडीत मागे जाऊन केलेला कल्ला, ऑफिसमध्ये दिवाळी इव्हेंटला केलेला lyrical डान्स, बालवाडीत सगळ्यांनी ओळीत उभा राहून केलेला “चांदोबा चांदोबा भागलास का?” वर केलेला डान्स…
“OH MY GOD, OH MY GOD…”अशी एक किनऱ्या आवाजात किंकाळी आली. आणि ‘धड्ड’ मग ‘खळ्ळ’ असा आवाज झाला. ऍनाबेलचा पाय नाचता नाचता घसरला होता, तिच्या हातातलं liquid एलिझेच्या अंगावर सांडलं होतं, ऍनाबेल पार्श्वभागावर आपटली होती आणि ग्लास फुटला होता होता.
सगळ्यांचा आवाज एकदम बंद झाला. मर्लिनने गाणं बंद केलं. म्हातारी कॅथरीन खुर्चीवरून उठून ऍनाबेलला उठवायला आली, अॅलेक्स पण पुढे आला. ऍनाबेल अचानकच जोरजोरात हसू लागली. ती स्वतःच्या आपटण्यावर जोक करू पाहत होती. अॅलेक्सने तिला खुर्चीत बसवलं. मर्लिन एलिझेला घेऊन कपडे बदलायला आत घेऊन गेली. केन देखील मागोमाग गेला. निखिल आणि मुग्धा नुसतेच ऑकवर्ड उभे होते. निखिलशी गप्पा मारणारा गोरा म्हातारा उठला आणि निघू लागला. अॅलेक्स त्याला दारापर्यंत सोडायला गेला. ऍनाबेल अजून हसतच होती, काहीतरी पुटपुटत होती. कॅथरीन तिच्या पाठीवरून “इट्स ओके” म्हणत हात फिरवत होती. अचानकच हसू थांबवून ती उठली आणि “I should go…” असं म्हणून चालू लागली. कोणीच तिला थांबवयचा प्रयत्न केला नाही. ती पार दारापाशी गेल्यावर मुग्धाला वाटलं कि तिने तिला दारापर्यंत सोडायला जायला हवं होतं. ती खुर्चीवर मटकन बसली.
“Poor Ann, she is going through a lot… She is drinking a lot lately and She doesn’t know when to stop. Her husband cheated on her.” शेवटचं वाक्य कॅथरीननं मुग्धाच्या कानात खुसफुसलं.
“But you know what… every relation has an end. The sooner you accept the better. Even Marlene has gone through the same, her husband took away their son. It’s just sad… You know, My husband died 2 years ago, and we don’t even have kids. Our relation didn’t end like them, still, here I am all alone. You see… You can’t escape that.”
मुग्धाचं डोकं जड झालं होतं आणि त्यात हि बाई अजूनच depressing काहीतरी बोलत होती. तिने निखिलला “Please जाऊया चल” म्हणून सांगितलं. निखिल “१ मिनिट, मर्लिनला सांगून आलो” म्हणून गेला.
“You know who I miss the most? My friend Carla… She was there with me in the hardest of the time. But she passed away 4 months ago.”
अरे देवा… ह्या म्हातारीच्या आयुष्यातले सगळेच का मरतायत? निखिल कुठे गेला? Uh. डोकं ठणकतंय. तिने निखिलला फोन लावला. फोन टेबलवरच वाजत होता.
‘Ting ding ding ding ting’ मैत्रेयीचा फोन होता. मुग्धाने फोन उचललाच नाही. फोन कट होऊन whatsapp वर मेसेजेस आले. ते पण तिने लगेच बघितले नाहीत, कारण मग ती फोनजवळच होती असं होईल.
तिने नुसतंच नोटिफिकेशन्स मध्ये बघितलं,
“नेक्स्ट वीकेंडला भेटायचं का?” मैत्रेयीचा मेसेज.
“नेहा, तृप्ती, जग्गू…” आणि पुढचं काय ते दिसत नव्हतं. पण मुग्धाला कळलं होतं. सगळे भेटणार असतील. कुणाच्या तरी घरी. मैत्रेयीच्याच. मला नाहीए जायचं. काय करणार तिथे जाऊन. प्रत्येकाचं काहीतरी काहीतरी सुरु होईल, especially नेहा. मी काय बोलणार? Bore च होईल जाऊन. काय कारण सांगू आता? मुग्धाने फोन बाजूला ठेऊन दिला. तिला उगाच guilty वाटत होतं. पण नाही होत आता तिच्याच्यानं इतक्या लोकांचं ऐकत बसायला. असं का झालंय पण, इतकी का जजमेंटल आणि माणूसघाणी झालीय मी? जाऊ दे. काहीतरी सांगते कारण थोड्या वेळानं.
Notifications bar मध्ये फेसबुकचं एक नोटिफिकेशन आलं होतं.
“Your page Frizz Bee has 2 new likes and one preview.”
ह्या जुन्या पेजला कोणी लाईक केलंय आता. हे कोण रँडम? Dave Sturgeon. Fake अकाउंट वाला असेल कोणीतरी. ती आपल्या पेजवर गेली. Doodles, Art and More… तिच्या पेजचं शॉर्ट introduction. आपलीच काढलेली चित्रं ती बघत बसली. काही काही खरंच चांगली होती. तिचं ते पोस्टर कलर्स मधलं “Holding the Universe together” छान होतं. तिला पण वाटलं नव्हतं पण पूर्ण झाल्यावर त्याला एक deep अर्थ आल्यासारखं वाटत होतं. आपल्या घरात त्याचं मोठ्ठं व्हर्जन काढून लावायची तिची कधीपासूनची इच्छा अपूर्ण होती. हे घर तिला आपलं वाटत नाही, अशी तिला अचानक जाणीव झाली. Frizz Bee बंद करून ती होम-पेजवर गेली.
स्क्रोल करत, straight face ने दुसऱ्या मित्र-मैत्रिणींचे अपडेट्स like करत होती. एक काहीतरी फालतू Tiny Tales ची पोस्ट फीड मध्ये आली.
Guy best friends.
They don’t judge you
but won’t stop teasing you.
Tag your guy-bestie.
काय crap आहे हे. बापरे आणि किती हजारो likes. हे काय निखिलला टॅग केलंय – दीपिका मिश्रा “Miss you guys… निखिल, दिनेश, सुयोग *heart, heart*”
What the fuck!! किती चाटू आहे ही. ह्याने काय कंमेंट केलीय, “miss you too and our whole team” Whaaaaattt?? हि कधीपासून झाली ह्याची bestie?? एक मिनिट… हीच होती काय ती स्वप्नातली. जिच्याशी गळ्यात पडून आणि दात दाखवत बोलत होता हा, त्या रेस्टॉरंटमध्ये. मला ignore करून. ओह.. right! हिचेच असे लांब केस आहेत. हि ह्याची bestie आहे तर मी काय करतेय इथं. कशाला आलेय माझं सगळं जग सोडून . जाते परत, काही गरज नाहीए माझी. उगाच नाहीएत मला असली स्वप्नं पडत. मला फक्त इथं कामाला आणलंय. ह्याच्या आईकडून सकाळी सकाळी अपमान ऐकायला आणलंय मला. मीच मूर्ख आहे. मीच घाई केली सगळ्या गोष्टींची. ह्याला काही एक गरज नाहीए माझी. प्रेमाची नाटकं सगळेच करतात पहिले २ वर्षं. लग्न झाल्यावर काय… हक्काची मोलकरीण असते बायको म्हणजे. काल सुद्धा त्या पार्टीमध्ये मला किती ignore करत होता.
मुग्धाच्या डोळ्यातून घळाघळा पाणी वाहत होतं.
बरोबर आहे. बाकीच्या मैत्रिणींकडून इतकं attention मिळतंय म्हणल्यावर मला attention द्यायची गरज नाहीए. आता तर स्वतःच्या आई-बाबांना पण इकडं घेऊन येणारेय म्हणे. मग तर झालंच. मी कोथिंबिरीच्या वड्या करायच्या, प्रेग्नन्ट व्हायचं, सासूची सेवा करायची, नवऱ्याचे वरून-खालून लाड पुरवायचे. आणि ह्याने लांब केसांच्या पोरींबरोबर गळ्यात गळे घालून हिंडायचं…
मुग्धा… अगं… काय विचार करतेयस असले. किती थर्डक्लास विचार करतेयस. तो खरंच असा वागतोय का. एखाद्या फोटोवर त्याला कुणी टॅग केलं म्हणून तू अशा थराला चाललीयस. IT WAS JUST A FUCKING DREAM!! किती overreact करतेयस छोट्याश्या गोष्टीवरून. What’s wrong with you? का असं छोट्या छोट्या गोष्टींना घेऊन हळवी होतेस आजकाल? आपली आई तरी उद्या नीरजच्या बायकोशी काय वेगळं वागणारेय जी तू त्याच्या आईच्या बोलण्याचा इतका बाऊ करतेस. पण का नाही? नव्या generation बरोबर त्यांनी बदलायला नको? सारखं काय तेच आपलं जेवण-खाण. अगं पण त्या तिकडून कितीही ठणठण करत असतील तरी तू करतेस का इथं इतकी मरमर. मग कशाला त्रागा करतेस दरवेळी. काही एक रडायची गरज नाहीए फालतू गोष्टींसाठी. सगळ्याच गोष्टींमध्ये आपण दुःखच शोधत बसलो तर तेच मिळणारेय.
स्वतःलाच सांत्वना देऊन तिने डोळे पुसले. जड झालेलं डोकं घेऊन ती बेडरूममध्ये गेली. नुसतीच पडून भिंतीकडं बघत राहिली. तिला अजून काही काही वेगळी स्वप्नं आठवू लागली. अधे-मध्ये ते एक असं खोलीत गुदमरल्यासारखं एक स्वप्न पडतं. आणि किळसवाणे साप, आणि त्या शाळेतल्या कुजकट बाबर-बाई. घाणच काहीतरी स्वप्नं पडतायत आजकाल. पण आज पहाटेचं स्वप्न मात्र खूपच विचित्र… I had never thought कि माझ्या subconscious मध्ये असे काही विचार चालू असतील.
“रांझन दे यार बुल्लेयाsssss सुन ले पुकार बुल्लेयाsssss तू ही तो यार बुल्लेयाsssss “अचानकच बाहेरच्या खोलीत रणबीर कपूर TV वर जोर-जोरात बोंबलू लागला. What the fuck…. ह्या मुर्खाला एवढी साधी जाणीव पण नाहीए की मी आत रडत बसलेय. सतत कसा काय हा स्वतःच्याच विश्वात असतो. सतत आपला तो कामाचा दिखावा. आणि स्वतःपुरती ऐक ना गाणी. कशाला दुसऱ्याचं डोकं फिरवतोय. ती तरातरा हॉलमध्ये गेली आणि सरळ जाऊन TV स्विच ऑफ केला.
“का??” लॅपटॉपमधलं डोकं वर काढून निखिलने शॉकमध्ये गेल्यासारखं विचारलं.
“डोकं दुखतंय माझं.”
“तुला भूक लागली असेल अजून, जराश्या खिचडीनं कसं पोट भरेल.”
“मग तू बनवायचं होतास पंच-पक्वान्न.”
“अगं… चिडतेयस कशासाठी? मी काही चुकीचं बोललो का?”
“नाही नाही… चुकीचं कसं! बरोबरच आहे. तू आणि तुझी आई नेहमी बरोबरच असता.”
“आता आईचा काय संबंध. तिला कशाला मध्ये आणतेयस?”
“जाऊ दे. तसंही बोलण्यात काय अर्थ आहे म्हणा. जे आहे ते निस्तरायचं आता.”
“कुठली गोष्ट कुठे नेतेयस तू मुग्धा? एवढं निस्तरायला वगैरे लागण्यासारखं काय झालंय काय?”
“काय होतंय!? काही नाही. तू काम कर तुझं.” मुग्धा फणकारली.
निखिलने लॅपटॉप झाकला, “ठेवलं काम. बोल काय होतंय तुला?”
“मला नाही बोलायचं.”
“ठीक आहे. तू शांत झालीस कि सांग.” निखिलने परत लॅपटॉप उघडला.
फणफणत ती बेडरूममध्ये आली आणि बेडरूमचा दरवाजा जोरात आपटून बंद केला. काहीतरी जोरात आपटून फोडावंसं वाटत होतं. तिने नुसतीच उशी जोरात बेडवरुन खाली फेकली आणि डोकं हातात धरून बसली. आता तर तिच्या डोक्यात काही विचार पण येत नव्हते. नुसतीच भणभण. तिच्या डोळ्यात पाणी पण येत नव्हतं. दिवसभर इतका काथ्याकूट करून मेंदू थकला होता. पाचएक मिनिटांनी निखिल दार उघडून आत आला.
“बोलणार नाही माझ्याशी?”
मुग्धा नुसतीच खाली बघत बसली. निखिल तिच्यापलीकडे जाऊन बसला. तिच्या पाठीवर हात ठेवणार इतक्यात त्याला लक्षात आलं कि अशा वेळेस हात पण लावायची सोय नसते. तो थोडंसं बाजूला सरकून बसला आणि शांतपणे विचारलं, “ काय झालंय?”
“काही नाही. जा इथून”
“सॉरी मी मगाशी rudely बोललो”
“I don’t care.” मुग्धा तोंड फिरवून म्हणाली, “मला घरी जायचंय. मी पुढच्या आठवड्याचं तिकीट काढणार आहे. डोन्ट वरी, माझ्याकडे तिकिटाचे पैसे आहेत.”
“का असं बोलतेयस?”
“बोलत नाहीए, सांगतेय तुला. मी पुढच्या आठवड्यात घरी जाणार आहे. माझ्या.”
“नको असं बोलू. प्लीज. नाही छान वाटत.”
“बरोबर आहे. तुला छान नाही वाटत… तुला इकडे यायचं होतं, तुला करिअर करायचं होतं, तुला पॅनकेक्स खायचे होते, तुला घर घायचंय. सतत फक्त तूच. आणि तूच महत्वाचा आहेस ह्या रिलेशन मध्ये.”
“सॉरी.. मला तसं नव्हतं म्हणायचं. आणि असं का वाटतंय तुला?”
“हेच. कधी विचारणार आहेस तू मला?? कि मला काय वाटतंय???” तिचा आवाज थोडासा चढला. मोठा श्वास घेऊन ती म्हणाली. “मला नाहीए चांगलं वाटत इथं. आज तर खूपच जाणवतंय. सकाळी पडलेल्या किळसवाण्या स्वप्नाला घेऊन दिवसभर नुसताच डोक्याचा भुगा करून घेतेय मी. पण प्रॉब्लेम ते स्वप्न नाहीए. खरा प्रॉब्लेम हि माझी रिऍलिटी आहे. एकटी पडलीय मी.”
“काय स्वप्न पडलं होतं?”
“नाही सांगायचं मला. अजून स्वतःबद्दल low feel करून नाही घ्यायचं.”
“पण तुला असं का वाटतंय कि तू एकटी आहेस?”
“का नाही वाटणार निखिल? कालच्या पार्टीतच बघ. किती तरी वेळ तू मला एकटीला बसवून वेगळ्याच लोकांशी बोलत होतास. ती जाडी बाई Annebell, तिचा डिवोर्स होतोय. आणि हि किती कॉमन गोष्ट झालीय आजकाल पण तरी माझ्या पोटात गोळा आला होता. आणि हे share करायला तू तिथे नव्हतास. आणि मग उगाच कुठेतरी आतमध्ये एक भीती चिकटून राहिलीय. माझं पण तसंच होईल.” बोलता बोलता तिने आवंढा गिळला.
निखिलने पटकन तिला मिठीत घेतलं, तिने सुटायचा प्रयत्न केला, त्याला दूर ढकलायचा प्रयत्न केला पण त्याने मिठी सैल केली नाही.
“मला माहित आहे मला नीट बोलता येत नाही. त्यामुळं चांगले चांगले शब्द वापरून तुला मी शांत नाही करू शकत. पण मी काल तुझ्याजवळ का नव्हतो ह्याचं कारण मी तुला आत्ता दाखवतो” निखिल मिठी सोडवत म्हणाला आणि बाहेरच्या खोलीत गेला. लगेच आपला लॅपटॉप घेऊन आला.
“हे बघ!”
“काय? त्या म्हाताऱ्याचा “appreciation mail” मेल वगैरे आहे का? मला इंटरेस्ट नाहीए”
“प्लीज बघ तरी. एकदा बघ”
मुग्धाने इर्रिटेट होऊन लॅपटॉप मांडीवर घेतला. कुठल्या तरी Dave Sturgeon चा mail होता. हे नाव कुठंतरी बघितल्यासारखं का वाटतंय!?
Hey Nikhil,
I went through your wife’s work this morning. I will review it with my design team on Monday. I personally liked her work. We will call her for an interview next week. It’ll be great if you give me her details.
Thanks,
Dave St.
Sr. Designer
MercQuirk.
“हे काय आहे?” मुग्धाच्या कपाळावर आठ्या पडल्या होत्या.
“काल त्या म्हाताऱ्याबरोबर गप्पा मारत होतो ना? तो मर्लिनचा फॅमिली फ्रेंड होता. He has funded a startup. हे MerQuirk का काय ते. They are into merchandise business. T-shirts, Phone covers वगैरे. It’s a small team. And they are always looking for creative minds.” असं म्हणून त्याने तिच्याकडे हात केला. “मग मी त्याला तुझं ते Facebook चं page दाखवलं होतं. त्याने मला ह्या माणसाचा ई-मेल दिला. आणि we got you an interview!”
मुग्धाच्या डोळ्यात एकदम पाणी आलं. निखिलने तिला जवळ घेतलं. “I know” तिच्या डोक्यावर हात फिरवत तो म्हणाला. “I know की हे तुझं काम नाहीए. हे करण्यासाठी तू इथे नाही आलीयस. आणि मला हे काही तुझ्यावर फोर्स नाहीए करायचं. पण तुझ्यातल्या आर्टिस्टला तू डांबून ठेवलंयस, त्याला बाहेर काढावंस, इतकंच मला वाटतंय.”
मुग्धाला रडू आवरत नव्हतं. पण हे त्राग्याचं, insecurityचं किंवा स्वतःला कमी लेखण्याचं रडू नव्हतं. मोकळं होण्याचं, हलकं होण्याचं रडू होतं. थोडावेळ त्याला चिकटून रडून झाल्यावर ती हुंदके देत असताना निखिलने विचारलं, “काय स्वप्न होतं?”
“तू.. तू.. एका लांब केसाच्या, फॅन्सी कपडे घातलेल्या मुलीबरोबर..”
“हम्म?”
“एका.. रेस्टॉरंट मध्ये गळाभेट करत होतास आणि मला ignore करत होतास.”
निखिलने तिच्याकडे क्षणभर बघितलं, आणि म्हणाला.. “ohh… असे काळे, लांब आणि खाली कुरळे झालेले केस होते का तिचे?”
“हो.. तुला कसं माहित?”
“आणि आपण मागच्या वेळेस उगाच फाईन-dine च्या रेस्टॉरंटचे फोटो बघत होतो तशातलं रेस्टॉरंट होतं का?”
“What the hell… तू खरंच गेला होतास?”
“हो.. तुझ्या स्वप्नात. तुझ्याच बरोबर. हे बघ, काळे लांब केस.” त्याने तिच्या केसांना हात लावून दाखवलं. “तूच आहेस ती धोंडूबाई…” त्याने तिला एक टपली मारली. तिच्या डोळ्यात बघून म्हणाला, “तुला म्हातारी झालेलं बघायचंय मला. आपल्या नातवंडांना गोष्टी सांगताना, वस्तूंची नावं विसरताना, माझ्या नावाने खडे फोडताना. हे सगळं बघायचं आहे. मला नको सोडून जाऊ.” मुग्धा त्याच्या कुशीत शिरली.
“मी असा म्हातारा होणार, माझे केस गळणार, असं मध्ये गोल टक्कल पडणार. तुझे पण केस पांढरे होणार म्हणा. तुझे किडके दात पडलेले असणार त्यामुळं आपल्याला तुला कवळी बसवून आणावी लागणार…” मुग्धा त्याला चिकटून ऐकत होती… बघा.. आत्ता इतकं छान बोलत होता. आता अचानक टकलावर आला. माझ्या किडक्या दातांचं mention करायचं काय गरज होती. त्याच्या कुशीतून बाहेर येऊन त्याच्या चेहऱ्याकडे ती बघू लागली.
निखिलचं आपलं चालूच होतं “तुला माहितीय… कवळी बसवल्यावर जोरात हसता येत नाही. आम्ही एकदा जेवत होतो.. आणि आज्जी आजोबा आले होते, आणि मी काहीतरी जोक मारला आणि आज्जी एकदम जोरात हसली आणि तिची कवळीच निसटून बाहेर आली.”
“Oh my god… निखिल! बंद पड!” खाली पड लेली उशी उचलून तिने त्याच्या डोक्यात मारली.
