Category Poem

Love

When I see people in love

It makes me smile

It gives me hope

And makes life worthwhile

When she reads his message

And tell her friends it’s so cheesy

But secretly blushes

And sends back a kissie

He looks at her fight with rage

And doesn’t know what to do

But she falls in his arms crying

And he knows he loves her too

He had met her in an arranged setting

Something clicked and they started meeting

Their parents are now poles apart

And she is becoming his life’s part

She is sitting in canteen sipping on tea

Glancing at the new guy

He sees her and smiles

Her heart rate goes up high

All these stories, some long,

Some short

Some will last forever

Some were worth a shot

And then there’s us

Running since morning

Chatting over phone,

“Remind me of telling you what happened in office today”

-“Not before I tell you how effed up was my day”

But the night comes with kisses and laughter

Though sometimes we sleep with our backs towards each other

And then I see people in love

I realize it’s a good time to be alive

I hope everyone finds their true love

And may it last for lifetime! ❤

एक होतं जंगल (Ek Hota Jungle)

एक होतं जंगल
जंगलात झालं मंगल
सिंहराजाने फोडली डरकाळी
सर्व पोपटांना बोलावले प्रातःकाळी
म्हणे, ‘आपल्या राज्याचे विभाग बनवू
सर्वांना कामास जुंपू’
विभागांचे तुम्ही सभापती
मुभा तुम्हाला संचानालनाची
Year-End रिपोर्टींग मात्र माझ्यापाशी

पोपट लागले कामाला
सर्वप्रथम गेले प्रशिक्षणाला
मग विभाग पडले, नियुक्ती झाली
विभागांना वेगवेगळी नावं आली
आत शिरण्यासाठी प्राण्यांची ही मोठी रांग
नाव, qualification आणि tricky प्रश्नांची उत्तरे सांग
मग होईल निवड विभागात
इथे काम करण्याचे भाग्य मिळेल दिमाखात

हत्ती म्हणू नका की ससे,
घोडे, गाढव, बैल सर्वच भरले असे
कामाचे वाटप करून झाले
येता सही, जाता शिक्का
सर्वांचे गाडे रांकेला लागले
शुकांना परंतु हा शुकशुकाट पेलवेना
काहीतरी थ्रिल हवे
हुशार होतेच ते
लगेच पेटले डोक्यात दिवे

हेरले त्यांनी सशांना
त्यांच्या भित्र्या काळजाला
अन हावरट जिव्हेला
पोपटांनी मग मांडला डाव
धाव सश्या धाव

पूर्वजांची गोष्ट नव्हती का ऐकली?
ध्येयापासून फिरले
अन कासवापासून हरले
म्हणून आता धावायची शर्यत
मिळवायचे गाजर
पुसून टाका पूर्वजांचा शिक्का
तुम्हीच मग Leader

एक ससा मेहनती फार
गाजराच्या स्वप्नाने झाला बेजार
ठरवून एक दिवशी
शर्यतीत उतरला
शिट्टी वाजवताच पोपट महाशयांनी
जीव तोडून पळाला

गाजराजवळ पोहचला धापा टाकत
पोपट महाशय उडत आले टाळ्या वाजवत
म्हणाले, “ससा रे ससा…
तू कापूस जसा!
बघ थोडक्यात चुकलास
अन गाजरास मुकलास

ऐकले नाहीस का नियम?
सरळ नव्हते पळवायचे
थोडे इकडे पाणी घालायचे
थोडे तिकडून भरावयाचे”

ससा बापडा हिरमुसला
गाजराच्या बोर्डाखाली मटकन बसला
हे पाहून पोपट महाशय हसले
लगेच स्वतःला सावरून जवळ आले
म्हणाले, “अशी हार नाही मानायची वेड्या
तू तर आहेस लंबी रेस का घोडा”

हे ऐकून जवळ उभा असलेला घोडा
खिंकाळला थोडा
“हा जर घोडा तर मी काय गाय?”
जवळच एक गाय चरत बसलेली
कटाक्ष टाकून नुसतीच हंबरली

पोपट घोडयाकडे लगबगीने गेला
“नाही नाही… तू आहेस म्हणून तर सगळं आहे”
मग इकडे तिकडे बघून तो बोलला कानात,
“पण घोडा म्हणून किती दिवस चरशील कुरणात?
तुझ्यात फार Potential आहे ‘हत्ती’ बनण्याचं
रेसकोर्सवरच्या महाशयांना आजच भेट
हत्ती बनवण्याचं त्यांजकडे आहे सिक्रेट”

इकडे ससा होता बिथरला
जीव त्याचा कासाविसला
जणू आभाळ फाटले आणि पाठीवर पडले
असा सैरावैरा झाला

राती झोप येईना
चांदण्या टमटम करीत
त्याला वाटे त्यालाच चिडवीत
उद्विग्न झाला बिचारा
आणि उल्लू-महाराजांकडे गेला

उल्लूमहाराज म्हणाले
“ये सब मोह-माया है
तू क्या यहाँ गाजर खाने आया है?”

सशाला कसलेच काही उमगेना
रीत हि समजेना
जीव का टांगला सुलगेना
पण काय करतो बापडा
शिट्टी वाजताच शर्यतीत राहिला उभा

पळता पळता सशास
पूर्वजांची गोष्ट आठवली
शाळेत सर्वांना घोकून शिकवलेली
‘ससा जाई पुढे अन झाडामागे दडे
गाजर खाऊन गेला झोपी
कासवाची वाट झाली सोपी’

इथे समोर दिसत होते ट्रॉफीचे गाजर
सशाचा वाढला होता स्पीड
पूर्वजांचा कलंक पुसायची हीच ती वेळ

तेवढ्यात तो थबकला
गोष्टीतला ससा जिथे होता थांबला
ते झाड दिसले त्याला
आपल्या उजव्या पायाला
एकाएकी काय झाले
ट्रॅक वरून ससोबा बाजूला झाले
झाडाच्या दिशेला धावते झाले

झाडाच्या शेजारी होते
गाजराचे शेत मोठे
डोळाभरून गाजरं
वाटलं सगळं जीवन साजिरं

वेगे वेगे धावू म्हणणाऱ्यांना
सशाने केला तिथूनच सलाम
भरपेट गाजरं खाऊन
ताणून दिली सरेआम

कित्येक दिवसानंतर ससा
ढाराढूर झोपला असा
बघून त्याला क्षणभर
पोपटालाही आठवली पेरूची बाग
पण शिट्टी वाजवून तो म्हणाला
धाव कासवा धाव!

Mask (मास्क)

Brushing my hair
Wearing the pair
of ill-fitting footwear
I step out

A broad smile on face
Worry I less(?)
Go to the same place
Everyday

I greet them nice
in sweet little voice
Everyone should think
“She is so great, or Harmless(?)”

All-day long, I type, type, type
I scroll, scroll, scroll
I click, click, click
Rarely I click
With Someone real

As the Sun goes down
Darkness starts to frown
I come back to the place
I call home

And as I undress
Break down in pieces
For the outfit was nothing
but a mask

I collect the parts falling
Go to him crawling
And he glues me back
together

He looks at me with
a little love, a little pity(?)
Don’t know
Probably just empathy

He is getting tired though
And I really don’t know
How to fix this
permanently

And everytime I shatter
Lose tiny bits of me that matter
glued back together like
a modern art

The piece of art
that’s disturbed at heart
I color it in new shade the next day
A shade that ‘they’ might like

Again Next day I dress up
and brush my hair
Then wear the pair
of my ill-fitting footwear

Putting a smile
I Step outside
and drag myself
To the world of Masks

एखादी कविता (Ekhadi Kavita)

एखादी कविता वाचताना डोळे पाणावतात
तेव्हा नेमकं काय होतं?
कोऱ्या कागदावर उमटलेल्या जगात जेव्हा
आपण पाय ठेवतो तेव्हा काय होतं?

दिसते कवीची चंद्रमौळी झोपडी
संकोचून हात हलवताना त्याचा
काखेत फाटलेला शर्ट
किंवा कवियित्रीची चार भिंतीच्या आत
चुलीच्या धुरासमवेतची घुसमट

पण ह्यामुळे हळवे होणारे अगदीच
कोवळ्या हृदयाचे असावेत

पण जेव्हा दिसतात
कोळशात माखूनही
डोळ्यांत पेटलेले निखारे
शब्दांच्या पुडीत बांधताना
कोपऱ्यातून थोडेसे दुःख सांडलेले
अभिमानी जाहिरातीच्या पत्रकांमागे
लपवलेले पत्रे

तेव्हा जागी होणारी कळ
शब्दांत कुठे मांडता येते

आणि करायचे तरी काय तिचे?
आपण आपल्या गादीवर बसून
फक्त उघडायचे पुस्तक
फारतर लिहायची टीका किंवा कौतुक

तसेही आपले डोळे पाणवल्याने
कुठे काय होतं?

रूदाली (Rudali)

Sometimes ago, I saw this movie, Coco. A song “La Llorona” really got stuck in my head. Obviously I googled it and found some interesting threads. This song is also pictured as a tribute to Frida Kahlo’s life (this reference is cleverly used in Pixar’s movie coco).

La Llorona (the weeping woman) is a Spanish folk song. There are a lot of beautiful verses on Wikipedia. I went on reading them, one after another, I was so overwhelmed. That night, I couldn’t sleep, I thought of adding a few verses in Marathi. In the middle of the night, I opened my notebook and penned down these two verses.

रूदाली, रूदाली, तू बघतेयस ना
आक्रंदणाऱ्या आकाशाला
रूदाली,तुझ्या सावळ्या गालावरच्या
थेंबात दिस झाकोळला
आक्रोशात तुझ्या कोण जाणे
का हजारो सुयांची कळ
उरात तुझ्या आहे मात्र
मिणमिणती प्रेमाची आठवण

रूदाली, तू ऐकतेयस ना?
ऐकतेयस ना, चकोराची विराणी
रूदाली, तुझ्या हुंकारात
लपली विरहाची गाणी
उर बडवताना हातभर
कांकणांची किणकिणती लय
हाताला चांदणरातीच्या
चोरस्पर्शाची सय

Lily

She started it all over again.
Though she knew it won’t turn out to be good.

Now, she stares at that thing lying in front of her.
Lifeless.
Why can’t she make it, she thinks, makes it to the end.
Or is this the end? It has to be.
She can’t keep doing this over and over again.
It has to end. Should it?

Looking at her hands covered in blood-red,
she swears she won’t do it again.
She gets upholding that chair, again.
Again she has to wipe that stain clear.
Why does she have to, always, hold that chair?

Cursing herself she washes her hands in the sink
White ceramic fills up with red.
Red, they say, the colour of love. Seriously?
They should really look at that mess.

She dries her hand, wipes the chair.
Stains on the floor. All over. Ugh! Again!
She takes the mop and mops the stains away.

She is tired, tired of all this urge of having things perfect!
“Try to love that imperfection”, she tells herself.
Try and try more. But she doesn’t feel like doing it.
All over again.

With a sore sigh, she looks out of the window.
Lilies are looking at her, she feels, they are always cognizant.
Yet they never judge her, just look at her innocently. Rather invitingly.
They are telling her not to give up. Give up on her love so soon.

And she starts it all over again.
She lays another creme white sheet. Takes a deep breath.
Sweeps a fine and smooth stroke dipped in blood red.
Again!

 

Connection

I lost the connection
Finally and completely
I don’t know when it happened.
Maybe some time ago,
when the voice was breaking,
I should have taken a hint.
But dumb that I am,
I dialed the number again.

My heart ached in the night,
after that call, as I could taste the bitterness
Now that I think… It was always there.
It was there when we held hands when we sang songs
when we laughed and cried together
It was there… just sugarcoated

I overthink and realize,
I might too have sowed these bitter seeds
In someone’s life
Sugarcoated them layer by layer.
Till the time we held hands
Till the time we had a connection

And as I waved a ‘bye’… maybe I was saying “Goodbye”
By now… they too must have realized…
It was never a candy, it was a pill. A pill of truth.
Truth tastes bitter, doesn’t it?

With a grudging heart, I pull my blanket
Deciding never again… will I try to bridge the gap
between our parted hands
My hands may itch, to hold on to theirs
But never again… will I outstretch my arms
‘Cause I’ve lost a connection
Finally and completely.

Write

I want to write something
that will touch your soul
I want to write something,
To make you fall In love…

Maybe I will write about love
Or how I love him
Or how he makes my life,
a better story written on pink pages.

But I know nothing of love…
As good, as I know of anger
The fire of red and yellow,
coming from my stomach,
about something unjust and unbearable
or something truly imaginary.

Or maybe, maybe I will write
about helplessness, hopelessness,
and of that gloomy realization

Knowing my hands are tied and my mouth sealed
I have come to learn,
That I cannot write to touch your soul
For mine is caged behind the bars
Of responsibility and reality

Heart

She stole his heart.
And kept it in a box,
Together with her own
In a pretty wooden box
that she always carried around

Locking them together
She smiled to herself,
She knew what’s gonna happen
The hearts are gonna grow
Their beats will rhyme,
Their arteries will merge
It will be an art to look at,
It will be a soothing harmony…
One of its kind.

Little did she know
In that pretty wooden box
Her heart was branching out
Smothering his heart
With its wine-red tentacles

She carried the box around
All proud of herself
That she had finally found the one
The one to take care of ‘her heart’

His heart was getting bluer
As the days passed
The oblivious lady just swayed
Her skirt whirled as she twirled
And His blood curdled
She never knew

One day when she got over herself
She took the fancy key
To open the lock
She did find them merged,
Into one.
Only to realize
It was an artist’s worst nightmare
The beats were beating loud
Her ears cracked open
She wanted to scream
But couldn’t hear herself
She wanted to cry but her eyes bled themselves

She took the key in haste
Shut the flap with all the strength
Locked the pretty box
Wiped her eyes with her flowy skirt
She swayed her way out into the world
With a smile on her face
And a vile heart in the case

चित्र (Chitra)

कोणे काळी एक चित्रकार एका राज्यात आला
त्या राजाचा म्हणे होता बोलबाला
कलावंतांवर आहे राजा मेहेरबान
म्हणून चित्रकाराने त्याच्यासमोर मांडला प्रस्ताव
“उत्तरेकडे तुमच्या वेशीजवळ पाहिले एक मंदिर,
प्रशस्त दिसते बाहेरून पण आतून बेरंग
परंतु दिसली माझ्या दृष्टीला त्या भिंतीवर
चित्रं, रंग आणि राधा, श्यामच्या प्रेमात दंग”
राजाज्ञा मिळताच चित्रकाराने बांधली पेटी
रंग, कुंचला आणि रंगफळी घेऊन चालला चित्रांच्या भेटी

भव्य अशा द्वारातून प्रवेश करत तो पायरीवरच थांबला
दगडांचा काळा रंग त्याने डोळेभरून पाहिला
आवाराच्या मधोमध छोटेसे मंदिर सुबक
समोरच्या तळ्यात एक मुकाट कासव
चमकणारी कृष्णाची मूर्ती एक संधीप्रकाशात
ना पुजारी ना तेलवात

जवळच्या वृक्षावर पक्ष्यांचा कळप
त्यांच्या किलबिलाटात मिसळलेले कसलेसे सूर
आवाजाच्या दिशेने तो चालत गेला
कोपऱ्यात एक ‘फकिर’ गाण्यात गुंग झालेला
सुरावटीत त्याच्या चित्रकाराला गवसली प्रेरणा
लयीत सुरु केलं चालवण्यास कुंचला

निळा-सावळा श्याम, हाती घेऊन बासरी
त्याच्या शेजारी उमटली राधिका लाजरी
रात्री उलटल्या दिवस उपजले
रासलीला, नंदलाला, गोपिका
सारे नंदनवन फुलून आले
गोपिकेची एका सुंदर टुमदार झोपडी
त्याच्या बाहेरच उभी तिची लोण्याची मडकी
फकिराच्या गाण्यावर गोपिका डोलते
ताक घुसळते, पाणी आणते, गायीला गोंजारते
सुरांच्या तालात तिच्या परकरावर उमटली नक्षी
भिंतीवर अवतरली कुंचल्यातून
गोमट्या-नाकेल्या गोपिकेची कहाणी

मंदिर न्हाऊन निघाले रंगात
चित्रकाराने फकिराचा हातात घेतला हात
“परत येतो भेटीस” म्हणाला, राजास निमंत्रण द्यायला निघाला
रंगाच्या सुवासात, तारे मोजत फकीराची संपली रात

दुसरे दिवशी नेमलेला एक पुजारी आला
उगाच दाखवून राग, त्याने फकीरास पिटाळला
म्हणे “राजेसाहेब येणार उद्घाटनास,
त्यांच्या नजरेस नको तुझे हे बस्तान”

त्या संध्याकाळी चित्रातली गोपिका सैरभैर झाली,
रोज येणारी सुरावट का नाही ऐकू आली
तिने आपल्या गायीला गोंजारलं
लोणी काढलं, मटक्यातून पाणीही आणलं
पण तिचं कशातच मन रमेना
गोमट्या गालावर रंग काही चढेना
रेखीव ओठांवरचं हसू झालं गायब
टोकदार नाकावर उगाच उतरला डोळ्यातून ओघळ
मंदिर पूर्ण झाल्याची राजास खबर मिळाली
मुहूर्त ठरला, हत्ती, घोडे आणि पालख्या उठल्या
हत्तीवर राजा, घोडयावर चित्रकार स्वारी निघाली
दारातली सेविका आरती घेऊन आली
नाम ओढून राजाच्या कपाळी बाजूला झाली

‘हरे कृष्ण हरे राम’ झाला नामाचा गजर
राजाने उंबरठयावर केले श्रीफळाने उद्घाटन
रंगात न्हालेले मंदिर पाहून राजा झाला आनंदित
चित्रकाराकडे पाहून दिली मानेनेच पसंती
थांबा म्हणाला इथेच, “मी येतो सैर करून,
तुमचे कौशल्य बारकाईने पाहून”

सर्वप्रथम राजाने मूर्तीपुढे हात जोडले
पुजाऱ्याने पंचामृत हाती दिले
प्रदक्षिणेला राजा निघाला,
स्वतःशीच ‘वाहवा’ उद्गारीत चित्रे न्याहाळू लागला
चालता चालता मात्र एके ठिकाणी थबकला
चेहरा त्याचा किंचित हिरमुसला

प्रदक्षिणा पूर्ण करून तो द्वारापाशी आला
काहीच न बोलता त्याने सुवर्णमुद्रा उचलल्या
चित्रकाराने समोर केले उपरणे
पण राजाचा हात देता देता थांबला
आढ्यतेने त्याने चित्रकाराला प्रश्न केला
“तुमचा रंग होता का संपला?”

तत्क्षणी चित्रकाराने उपरणे केले खाली
त्वेषाने म्हणाला, “देऊ नका मुद्रा, परंतु कलेची हेटाळणी का केली?”
राजा त्याला म्हणाला “चला दाखवतो तुम्हाला”
तिथे घेऊन गेला जिथे तो आधी होता थबकला,
“सांगा आता याचा अर्थ काय झाला”

भिंतीकडे बघून क्षणभर चित्रकाराला भोवळ आली
“माधवा! हि काय रे कथा?”
नुसतीच मडकी, झोपडी, गाय आणि गोठा
भिंतीभर काळ्या आकृत्या पाहून त्याला खात्री झाली
नाकेली गोपिका अदृश्य झाली,
चित्रातून उतरून फकीरामागे निघाली!