Posts tagged Marathi Emotional poem

एखादी कविता (Ekhadi Kavita)

एखादी कविता वाचताना डोळे पाणावतात
तेव्हा नेमकं काय होतं?
कोऱ्या कागदावर उमटलेल्या जगात जेव्हा
आपण पाय ठेवतो तेव्हा काय होतं?

दिसते कवीची चंद्रमौळी झोपडी
संकोचून हात हलवताना त्याचा
काखेत फाटलेला शर्ट
किंवा कवियित्रीची चार भिंतीच्या आत
चुलीच्या धुरासमवेतची घुसमट

पण ह्यामुळे हळवे होणारे अगदीच
कोवळ्या हृदयाचे असावेत

पण जेव्हा दिसतात
कोळशात माखूनही
डोळ्यांत पेटलेले निखारे
शब्दांच्या पुडीत बांधताना
कोपऱ्यातून थोडेसे दुःख सांडलेले
अभिमानी जाहिरातीच्या पत्रकांमागे
लपवलेले पत्रे

तेव्हा जागी होणारी कळ
शब्दांत कुठे मांडता येते

आणि करायचे तरी काय तिचे?
आपण आपल्या गादीवर बसून
फक्त उघडायचे पुस्तक
फारतर लिहायची टीका किंवा कौतुक

तसेही आपले डोळे पाणवल्याने
कुठे काय होतं?

रूदाली (Rudali)

Sometimes ago, I saw this movie, Coco. A song “La Llorona” really got stuck in my head. Obviously I googled it and found some interesting threads. This song is also pictured as a tribute to Frida Kahlo’s life (this reference is cleverly used in Pixar’s movie coco).

La Llorona (the weeping woman) is a Spanish folk song. There are a lot of beautiful verses on Wikipedia. I went on reading them, one after another, I was so overwhelmed. That night, I couldn’t sleep, I thought of adding a few verses in Marathi. In the middle of the night, I opened my notebook and penned down these two verses.

रूदाली, रूदाली, तू बघतेयस ना
आक्रंदणाऱ्या आकाशाला
रूदाली,तुझ्या सावळ्या गालावरच्या
थेंबात दिस झाकोळला
आक्रोशात तुझ्या कोण जाणे
का हजारो सुयांची कळ
उरात तुझ्या आहे मात्र
मिणमिणती प्रेमाची आठवण

रूदाली, तू ऐकतेयस ना?
ऐकतेयस ना, चकोराची विराणी
रूदाली, तुझ्या हुंकारात
लपली विरहाची गाणी
उर बडवताना हातभर
कांकणांची किणकिणती लय
हाताला चांदणरातीच्या
चोरस्पर्शाची सय

रस्ता (Rasta)

मनात एक रस्ता जातो
पायवाटे इतका चिंचोळा नाही
थोडासा रूंद, दुतर्फा झाडांची रांग
गडद अंधार, कधी लख्ख प्रकाश
हया रस्त्यावर आठवणी फिरतात
एकलकोंडया कधी, कधी एकमेकींचा
धरतात हात

एखाद्या वासागणिक कुठेतरी लपलेली
अल्लड आठवण धावत पळत येते
परकराचा घेर धरत गिरकी घेऊन सांगते
“तेव्हा नाही का सोनचाफयाच्या
झाडाखाली होतीस खेळत
तोच की हा वास
हिच माझी ओळख”

कधी एखाद्या गाण्यासरशी
कोपरयातलया काहीजणी भराभर
येतात वाट काढत
रस्ता संपतो त्या कडयापाशी बसतात
आणि घळाघळा रडतात
इवल्या इवल्या आठवणींच्या
अश्रूंचा बनतो तेव्हा प्रपात
कडयावरून खाली उतरतो
डोळ्यातील पाण्याचा एक टिपूस होऊन

आठवणी वेड्या,  मधेच कधी फेर धरतात
रंगीत संगीत कपडे घालून गाणी म्हणतात
कधी काळे कपडे घालून काढतात मोर्चा
पेटून उठतात कधीकाळी खुपलेल्या काटयावर
डोळ्यात रक्ताच्या साखळ्या बनतात
मग त्यांना आवरणं कठीण होऊन जातं

थोड्या वेळात परंतु हात चालू लागतो
साखळ्या विरू लागतात
काम सुरू होते
मग आठवणी शांत होतात
हळूच परततात झाडांमधल्या आपल्या झोपडीत
शांतपणे झोपी जातात
पांघरूणात शिरून